Jarenlang geen vrij werk gemaakt, niet hetgeen kunnen vinden wat ik echt wilde fotograferen. Drie jaar geleden vroeg mijn lieve vriendin Eef me samen iets te gaan maken. Iets moois, iets intiems, iets persoonlijks. Ze was toen al ziek. In de anderhalf jaar die daarop volgde, zijn er vele ideeën in mijn hoofd de revue gepasseerd. Maar niets vond ik goed genoeg, niets vond ik alles zeggend. Tot ik besefte wat ik wilde.
Eef een dag volgen, samen met haar een dag doorbrengen volgens haar routine. Vastleggen precies zoals het is, zonder regie, in al haar kwetsbaarheid. Geen sauna, geen uitjes, geen poespas. Ik wilde samen zijn met haar en haar kleine geluksmomentjes vastleggen. Nog geen week later vroeg ze me wéér eens wanneer we foto's gingen maken. 9 augustus 2016 werd de dag.
De dag dat ik schrok van hoe mager ze was geworden, de dag waarop ik misschien wel voor het eerst zag dat ze ziek was, doodziek. De dag van bestraling, niet kunnen eten, ziek worden, medicatie, pijn hebben. Maar ook de dag van film kijken, in de zon zitten, dutjes doen, big mac zonder vlees, ijsjes en zure matten eten.
Maar bovenal was het onze dag. Een dag zoals zoveel dagen met haar waren. Waarin we praatten over het leven, de liefde, haar ziekzijn, het missen van elkaar en dat alles met openheid en wederzijds respect. Waarin we lachten, waarin we in elkaars ogen keken en knuffelden. De dag waarin ik intens huilend in haar armen lag, waarin ze me zei dat het altijd goed is.
De dag dat ze mij heeft doen herinneren waarom ik fotograaf ben geworden. De dag dat ze de foto's die ik af en toe op deze dag maakte, niet wilde zien. De dag waarop ze zei: 'het gaat niet om de foto's, het gaat niet om het resultaat, het gaat om jou en mij, het gaat om ons vandaag.'
Deze dag was mijn laatste dag met haar. Woorden schieten te kort hoe dankbaar ik ben voor deze dag. Voor onze vriendschap. Voor Eveline.
